اینترنت ته ندارد، ساعت ندارد، محدودیت فضایی ندارد؛ و مهم‎تر از همه این‎ها یک نکته صریح و بدون شوخی در آن وجود دارد؛ اینترنت امنیت ندارد!

زندگی در فضای مجازی در عین دسترسی آسان و امکانات فراوانش، پیچیدگی‎های وحشتناکی دارد و خوب انتخابی کرده‎اند غربی‎ها برای نام آن: «وب» به معنای تار عنکبوت! آیا «اوهن البیوت» این‎جا نیز مصداق پیدا می‎کند و آیا ما باید سخت مراقب خودمان باشیم؟

ما این روزها زندگی در وب را تجربه می‎کنیم که به‎رغم همه دست و پاگیری‎هایش، برای ما دنیایی تازه به ارمغان آورده و دوست داریم مدام بیشتر در آن غوطه‎ور شویم و چیزهای تازه‎تری کشف کنیم. چیزهایی مثل شبکه‎های اجتماعی که با دامن زدن به کنجکاوی ـ می‎شود جایگزین این کلمه، فضولی را هم قرار داد ـ و تمایل به شناختن و شناخته‎شدن آدمی، دست ما را در حنایی می‎گذارند که رنگی نشدن و رهاشدن از آن موقعیت، مدام سخت و سخت‎تر می‎شود. اگر قبول دارید که در مثل مناقشه نیست، باید بگویم درست حکایت همان مگسی‎ست که گرفتار همان تارعنکبوت شده‎ که نام مدرنش را گذاشته‎اند؛ وب!

مولانا ـ شاید در فیه ما فیه ـ تعبیری دارد به این مضمون که وقتی جایی را تاریکی فرامی‎گیرد مردم درون واقعی خود را آشکار می‎سازند و چه افعال و سخنانی را در این احوال نمی‎بینیم و نمی‎شنویم! شاهدش در روزگار ما، همین برق رفتن‎ها بود که اگر در مکان عمومی و جمعی حضور داشتید و برقی می‎رفت، چه محشری درست می‎شد از آن همه صدا و بلبشو و چیز پرت کردن بگیر، تا شوخی‎های دور از مهربانی!

به‎نظر من فضای مجازی شباهت غریبی با آن تاریکی مورد اشاره مولانا دارد و چه درون‎ها که در این تاریکی بروز نیافته و چه خوبی‎ها و چه بدی‎ها که آشکار نشد. اگر اهل اینترنت باشید بی‎شک مثال‎هایی دقیق از آن‎چه نوشته شده در ذهن‎تان آمده و خاطراتی تلخ و شیرین برای شما تداعی شده است.

فارغ از این‎که اینترنت فرصت غنیمتی برای جهان‎دیده‎تر شدن ماست، ولی باید اصول حضور در فضای مجازی را بیشتر بیاموزیم تا در هزارتوی آن گرفتار نشویم. آموزش این کار، دست آموزش و پرورش، وزارت ارشاد و شهرداری‎ها را در پروسه آموزش‎های شهروندی می‎بوسد و نیازمند به برنامه‎ریزی دقیق و فوری.

ایرانی امروز که دارد رو به جلو می‎رود، باید وب و شئون آن را مثل کف دست خود بشناسد. این یک امر تزئینی نیست یک ضرورت است؛ ضرورتی که به آینده همه ما بستگی دارد، حتی شما دوست عریز!